Godver, discipline

Als je een plan maakt om regulier te gaan bloggen, dan moet je je daar wel enigszins aan houden. Al was het maar om eens te kijken of ik ook met enige regelmaat en discipline zoiets bij kan houden, en op die manier wat structuur in mijn leven breng.

Niet dat mijn leven nou aan duigen ligt. (in tegenstelling tot wat ik laatst via-via hoorde) Ik krijg echter het idee dat de kinderen baat zouden hebben bij een pappie die wat minder chaotisch te werk gaat, en wie weet vind mevrouw Owlet het ook wel leuk, je weet nooit.

Vanavond dien ik, aldus mijn zelfopgelegde discipline, iets te schrijven over ouderschap. Laat ik beginnen met te zeggen dat daar voldoende over is te melden aangezien je ouder-zijn niet aan- of uitzet. Zodra het eerste kind uit de ontplofte poes van je partner floept ben je ouder. Voor de rest van je leven.

En dat stelt echt geen reet voor. Natuurlijk, de verantwoordelijkheid die je voor je gespuis draagt drukt wel eens op de schouders, en ongetwijfeld zal er een moment komen waarop ik of moet kiezen tussen twee of meerdere kwaden (die momenten dienen zich eigenlijk om de tien minuten aan als je ouder bent, besef ik me terwijl ik schrijf). Maar per saldo is ouderschap goed te doen, en vaker leuk dan moeilijk, en absoluut goed voor 90% van de voldoening die ik als mens nodig denk te hebben.

Dus wat moet ik hier dan melden? Uhm, dat het beter zou zijn als ik weer aan het werk ga omdat mijn kinderen helemaal flippen van het fit dat hun papa zoveel thuis is? Zo klinkt het net alsof ik de hele dag op de bank bier zit te hijsen van het kledingbudget van mijn kinders. (dat is niet waar, ik speel de halve dag gemodde oude RPG's op mijn afgeragde pc terwijl ik sloten goedkope senseo-koffie naar binnen werk, heel anders dus)

Op die manier flippen de ducklings ook niet, maar met 4 man in beweging op onze flat is het wel vol(achtig), en omdat er twee ouders thuis zijn lopen er dus ook twee bronnen van gezag rond. En dat is iets waar vooral onze oudste nogal mindfucked van kan raken. Nee horen is één ding, maar steeds bij alles wat je doet nee horen, vooral als het komt van een vent die je vroeger alleen zag in dat halve uurtje voordat hij je naar bed bracht, dat hakt er best in, vermoed ik.

Dus ik ben weer aan het werk. Althans, ik "werk" drie dagen in de week bij mijn moeder thuis, vacatures afstruinen, bellen, solliciteren, etcetera. Ik zit in mijn vaders oude kantoor, en dat heeft wel wat. Misschien eindig ik nog wel een keer als freelance consultant, met een praktijkruimte met uitzicht op het bos.