▒▒▒▒▒▒▒ 39%

See the sun set in Tazoon West...

...and most likely, you will not know what the fuck I'm going on about. Let me explain. While I was beavering away in trendy warcraft, I had no idea there were other, more "underground" mmorpgs. One of these little gems is called Chronicles of Istaria.

Friends of mine had already shown it to me from time to time, and i had looked at it like a man on a date with, say, a really hot chick, being asked whether I fancied a shag with Susan Boyle. I was like: "cool story bro but I'll stick with my hawt bitch kk?"

But ofcourse, I had to dump my hot piece of mmo-ass. She was too demanding, we know all about that. And we all know by now, and as well, that mister 4701 needs some sort of online fix that involves a mix of stats, painstakingly easy combat and lots of pointless bits of gear.

And well, i hadn't trialed Istaria before since the devs hadn't bothered to support Vista (when it comes to that, I wish NO company had bothered with that, but that's another story). But as I dug through my random sign-up/game related spam email account, I discovered a newsletter proudly proclaiming (D&D world man, these guys don't say shit, they proclaim like fo'shizzle) VISTA SUPPORT.

So there I am, in the beautiful world of Istaria. Well beautiful it may be, but graphically enchanting it ain't. It's like they took the first Neverwinter Nights engine and brutally hammered it into an mmorpg shaped mold. But it charms, somehow. I like it. It's underground, there is not much population and crafting is as important as combat. In fact, it's so important that you can haz an adventurer level AND a crafting level.

And you can multiclass. And you can multicraftschool. And there is no Arthas. And no Varian Wrynn. Which is good, because Varian Wrynn is a racist motherfucking pig that should be camped by Horde raids 24/7.

Anyway, more next time. I know it's a bit ranty but it beats lyrical copypasta imnsfho.

Oh ja, discipline.

Grappig. Voor het eerst sinds maanden speel ik een MMORPG die me weet te boeien en meteen schieten er bijna twee blogs bij in. Ben ik makkelijk in een spel te trekken? Nope. Iedere game bestaat uit een cocktail van graphics, vingervlugheid, leercurves, omgeving, interface, etc etc etc. De WoW-cocktail was bijna te goed om te laten staan, maar de bittere smaak van het "ingehaald" worden door een sukkel met teveel vrije tijd omhanden (lees: meer dan ik, en nee, niet jij Kavash :P) was mij te overheersend, en aldus gooide ik mijn two-handed axe erbij neer. (in het geval van Wraak een Edge of Ruin, en in het geval van Vandobben een Titansteel Destroyer , voor hen die dat soort zaken spannend vinden).

Mijn nieuwe scharrel doet alles een stuk rustiger. Ik ga nu niet in op welke MMO en waarom ik deze zo leuk vind, aangezien ik daar een fantastische opzet voor heb bedacht. Ik heb alleen geen zin om die nu uit te schrijven aangezien ik weer terug moet naar de kopermijnen!

PS: gisteren zitten fappen (met klaarkomen!) op Red Dead Redemption. Holy Fucking Shit wat geil.

Limp Bizkit :rock:

Ik heb er zelden meer last van. Maar vanavond haat ik mijn leven als vanouds. Niks lukt, en als datgene dat dan moet gebeuren na een driedubbele investering van tijd dan ook daadwerkelijk lukt, dan dient de volgende kluit gezeik zich aan.

En ik ken dit soort dagen: zelfs als ik de befaamde "tijd voor jezelf" zou hebben weten te veroveren, dan heeft die activiteit (of het gebrek daaraan) alle glans verloren door alle energie die ik erin heb gestoken om dat punt te bereiken. Limp Bizkit heeft het beter verwoord dan welke filosoof of motivational speaker dan ook:

Everything is fucked, everybody sucks.

Het leuke van het hele verhaal is natuurlijk, dat een dergelijke fuck-you uitspraak zich slecht verdraagt met het gezinsleven. Iedereen zuigt, natuurlijk, maar niet mijn partner, en zeker niet de kinderen. En alles mag dan fucked zijn, we zitten niet in de schulden en we hebben een dak boven ons hoofd...geachte lezer, u ziet wel waar ik heen wil.

En dan breekt een glimlach snel door, en kan ik nog slechts lachen om mijn boosheid. Boosheid die als sneeuw voor de zon vervaagt. Ik kan ook gelukkig niet lang meer boos zijn. Maar vaak genoeg vraag ik me af waarom ik dan überhaupt nog boos word. Waarom kan een mens niet gewoon neutraal in alles staan wat over hem heen komt, en slechts dan betrokken en emotioneel zijn wanneer dat uitkomt?

Zelfopgelegde meuk. Leuk.

Waarom heb ik in fuckingsnaam besloten om iedere week over ouder-zijn te bloggen? Ik wil het er niet eens over hebben. Ouderschap is alleen boeiend voor ouders. Ouderschap is een volledige werkweek, en net zoals ik zelden over werk praat in mijn vrije tijd praat ook liever niet over wat het is om ouder te zijn.

Het is niet dat er niet voldoende te melden is. Beide kinderen groeien als kool en ik geniet van iedere grens die zich voor zichzelf verleggen en iedere keer ben ik weer verbaasd als ik hoor wat voor vorderingen mijn oudste maakt in zulke moeilijke dingen als taalgebruik en bla bla bla...

Bespreek dat soort dingen met je vrouw, niet op je blog. Althans, dat is dan IMNSFHO. Ouder ben je altijd, dus waarom erover bloggen. Misschien moet ik iedere woensdag maar een stukje fantasy of iets dergelijks brouwen, een beetje leuke dialoog schud ik toch in een half uur uit mijn mouw.

We zien wel.

Monday night game night?

Haiguise, monday night is game night! Yay let's totally talk about games and stuff.

Yeah, that would be cool. Fact is, I haven't really played anything much lately. My Morrowind revival was a bit short-lived and I'm not even sure whether I'm going to get to the new content (read: two expansions almost a decade old) at my current speed. Maybe because the RL thing called jobhunting is turning out to be so much fun, or maybe because I really need a new pc or console to properly enjoy newer games, but for whatever reason, for the first time in fifteen years I'm not really gaming.

Dreadful isn't it. The Wii-gun-desperado-induced-zombie-killing-frenzy-shooter-thing I played with Braindisorderguy last week was pretty cool, but I can't see myself doing that at home, surrounded by two curious toddlers who will be wondering why they aren't allowed to point anything at anybody, yet mom and dad can get away with blowing whole continents to kingdom come. Wherever that is.

So, only a few things left to try, game-wise. I have never gotten on the Guitar Hero bandwagon, but it could be about time I did. Or maybe some Modern Warfare 2 on the xbox 360. Need to fix that first though, right now it's spread in about a dozen chunks around the living room. Yay for american engineering. (guess that's why i keep reading samsung everywhere I look on the motherboard)

Anyway, it might entertain me, it might not. Right now I'm looking forward to sinking my teeth in a new job and getting my drivers' license really fast. As the infamous Clarkson would say: "How hard could it POSSIBLY be?" Also, some local pillock is chalenging me to some sort of running event. Could be interesting...how did Madonna put it? Let's get physical? Oh yeah, let's.

Vrijdag, mijn dag

Maar het is Zaterdag.

Ben er gisteren niet aan toe gekomen. Ik weet deze zinsnede zelden terecht wordt gebruikt, en dat "ik ben er niet aan toe gekomen" synoniem is voor "Ik had andere dingen die me veel meer interesseerden", maar in dit geval is het me echt niet meer gelukt nog wat zinnigs op te schrijven.

Op zich niet bezwaarlijk, want 's ochjtends met een kop koffie, het nachtzweet nog in de klieren en de kinderen in diverse stadia van aankleding is het prima bloggen. Die koffie komt overigens niet meer uit de senseo, maar uit een gerestaureerde Technivorm, ergens uit begin jaren '70, voor niks via Marktplaats. Vintage koffie als het ware, en dat smaakt. Alle credit hiervoor gaat -natuurlijk- naar Owlet, die zoals gewoonlijk het geduld en de ondernemingslust heeft een dergelijke zoektocht op touw te zetten én deze met goed gevolg af te ronden.

De zoektocht naar een nieuwe baan is leuk. En dat zeg ik niet om mezelf op te beuren, maar omdat het op dit moment ook gewoon echt leuk is. Ik ga er niet nu op in omdat er nog weinig concrets is gebeurd, maar ik ga lekker zo.

WTF?

Ouderschap...Ouderschap is kut als je de avond daarvoor hebt gedronken.

Dawg...M8, sup?

I decided to keep my gaming entries in English, since that is what kicked all of this off about a year ago. Made a promise to Lolbelf buddy Kavash to say something about me, WoW, and a possible return, so here it is:

NO. I had some cravings last week, looked some vids (Sup Dicate!) , read some TC, read some blogs, no, ain't gonna happen. I can't get WoW to work with my life with any reasonable amount of effort so I'm not even going to try.

And besides, Blizz dug their own grave by adding the new model viewer to the armory; now I don't even need to log in to check out that hot gear. <3

Weg, piraten!

Vrijdag gaat over leven en politiek. Daar heb ik altijd wel iets over te melden maar ik ben niet van plan hier een scriptie neer te kwakken, dus ik houd bij een korte overpeinzing.

Ik heb geen rijbewijs en ik heb geen auto. Gewone auto's interesseren me ook absoluut niet. Wat mij wel interesseert is mannen die schijt hebben aan een hoop zaken en met auto's die wel interessant zijn allerlei leuke dingen doen. Ik kijk dus Top Gear.

Voorafgaand aan Top Gear op het ooit zo geweldig wilde en jonge Veronica (oudere lezers weten dit nog), is een poging tot televisie genaamd "Wegmisbruikers" (o.i.d.) te zien. Je hoeft mij niet door en door te kennen om te begrijpen dat de combinatie van belerende toontjes en overdaad aan spierballende politie-meneren mij redelijk kan irriteren.

Dat is natuurlijk mijn zaak, en ik hoef niet te kijken. Maar het bevreemdt me wel dat men regelmatig na het signaleren van een overtreding, het "gevaar op de weg" rustig nog een minuut of tien laat rondrijden, levensgevaarlijk voor ons weerloze burgers natuurlijk.

Waarom handhaaft de handhaver niet gewoon meteen? Waarom moet iemand tien minuten geschaduwd worden door een agent die al voldoende heterdaad heeft om een fikse bon uit te schrijven? Moet de boete hoger of het kijkcijfer?

Godver, discipline

Als je een plan maakt om regulier te gaan bloggen, dan moet je je daar wel enigszins aan houden. Al was het maar om eens te kijken of ik ook met enige regelmaat en discipline zoiets bij kan houden, en op die manier wat structuur in mijn leven breng.

Niet dat mijn leven nou aan duigen ligt. (in tegenstelling tot wat ik laatst via-via hoorde) Ik krijg echter het idee dat de kinderen baat zouden hebben bij een pappie die wat minder chaotisch te werk gaat, en wie weet vind mevrouw Owlet het ook wel leuk, je weet nooit.

Vanavond dien ik, aldus mijn zelfopgelegde discipline, iets te schrijven over ouderschap. Laat ik beginnen met te zeggen dat daar voldoende over is te melden aangezien je ouder-zijn niet aan- of uitzet. Zodra het eerste kind uit de ontplofte poes van je partner floept ben je ouder. Voor de rest van je leven.

En dat stelt echt geen reet voor. Natuurlijk, de verantwoordelijkheid die je voor je gespuis draagt drukt wel eens op de schouders, en ongetwijfeld zal er een moment komen waarop ik of moet kiezen tussen twee of meerdere kwaden (die momenten dienen zich eigenlijk om de tien minuten aan als je ouder bent, besef ik me terwijl ik schrijf). Maar per saldo is ouderschap goed te doen, en vaker leuk dan moeilijk, en absoluut goed voor 90% van de voldoening die ik als mens nodig denk te hebben.

Dus wat moet ik hier dan melden? Uhm, dat het beter zou zijn als ik weer aan het werk ga omdat mijn kinderen helemaal flippen van het fit dat hun papa zoveel thuis is? Zo klinkt het net alsof ik de hele dag op de bank bier zit te hijsen van het kledingbudget van mijn kinders. (dat is niet waar, ik speel de halve dag gemodde oude RPG's op mijn afgeragde pc terwijl ik sloten goedkope senseo-koffie naar binnen werk, heel anders dus)

Op die manier flippen de ducklings ook niet, maar met 4 man in beweging op onze flat is het wel vol(achtig), en omdat er twee ouders thuis zijn lopen er dus ook twee bronnen van gezag rond. En dat is iets waar vooral onze oudste nogal mindfucked van kan raken. Nee horen is één ding, maar steeds bij alles wat je doet nee horen, vooral als het komt van een vent die je vroeger alleen zag in dat halve uurtje voordat hij je naar bed bracht, dat hakt er best in, vermoed ik.

Dus ik ben weer aan het werk. Althans, ik "werk" drie dagen in de week bij mijn moeder thuis, vacatures afstruinen, bellen, solliciteren, etcetera. Ik zit in mijn vaders oude kantoor, en dat heeft wel wat. Misschien eindig ik nog wel een keer als freelance consultant, met een praktijkruimte met uitzicht op het bos.

Nog meer dode mensen.

Nou, bijna dood dan. Nadat Vader in Oktober sneller wegteerde dan een yuppie in Guantanamo, is nu ook mijn Oma langzaam aan het inzien dat, hoewel zij misschien niet in kanker gelooft, kanker zeker wel in haar gelooft en dat steeds duidelijker laat merken. Mijn Oma is niet van plan geweest ooit dood te gaan, en zelfs nu ze met haar neus op de feiten wordt gedrukt maakt ze slechts schoorvoetend ruimte voor het idee dat ook zij, onherroepelijk en op redelijk korte termijn, zal sterven.

Dat legt nogal wat druk op haar kinderen, met name mijn moeder, die zelf nog op zoek is naar manieren om haar leven zonder man te leiden. Om die druk weg te nemen besloot ik zelf eens uit mijn schulp te kruipen en naar Nijmegen te treinen.

Los van het schofterige dure retourtje was ik snel ter plaatse. Ik ben inmiddels wel gewend aan de sfeer die er in het huis van een stervend mens hangt. Alles went, en ook de dood is niets meer dan een situatie waar je je op in kunt stellen. Er wordt ook niet veel van je verwacht. Een boodschapje doen, eten maken en koffie zetten zijn simpele dingen maar worden het meest gewaardeerd.

Kanker is een ziekte die weinig aan de verbeelding overlaat. Het is letterlijk een slopende ziekte, en de resultaten zijn in alles merkbaar. Ik heb weinig zin om op de details in te gaan, maar voor een vrouw alleen van in de tachtig zijn er weinig vervelender dingen te bedenken, dan langzaam maar zeker op een punt afstevenen waarop je letterlijk niets meer kunt.

Een goed bestede dag, dat wel.

Notification

Yestyerdays' entry was not a new years resolution.


Just for the record.

Plans to blog more, part 1

Monday - Lego/Gaming

Wednesday - Parenting

Friday/Weekend - Politics/Life/Blah

Maybe switch back to Dutch aswell.